Haptonomie

Haptonomie gaat over voelen. ‘Hapsis’ betekent ‘tast’ of ‘aanraken’, maar ook ‘gevoel’. Haptonomie is de leer van het menselijk gevoel en gevoelsleven.

Voelen is een breed begrip maar het is de essentie van elk mens. We worden geboren als voelend mens en dat gevoel blijft ons hele leven bij ons. We voelen ons lijf, onze emoties. We voelen wat goed voor ons is en wat niet goed voor ons is. We voelen iets bij een ander. Na de babytijd ontwikkelen we ons denken en ons bewustzijn. En daar begint de uitdaging. Want tussen denken en voelen ligt soms een oceaan van verschil, van twijfel, van ratio of van pijn.

Een mens in balans snapt wat hij voelt en is zich bewust van zijn emoties. Hij staat zogenaamd ‘in verbinding met zichzelf’ en maakt keuzes op basis van verstand én gevoel. Er is sprake van evenwicht. Onze huidige samenleving stelt ons echter op de proef. We raken het contact met onze essentie soms kwijt doordat we langdurig tegen ons gevoel in werken of doordat we overgerationaliseerde beslissingen moeten nemen. Soms negeren we ons gevoel voor langere tijd, we negeren ons instinct of we negeren de signalen die ons lichaam geeft. En dan ontstaan klachten, lichamelijke pijn of chronische vermoeidheid.

Haptonomie helpt ons te luisteren naar ons lichaam en naar ons gevoel. Dat gevoel ligt diep ingebed in ons lichaam. Ons lichaam verschaft ons heel veel informatie over onszelf, over een situatie, over een relatie met een ander. De truc is om die informatie te leren herkennen, ofwel: contact te maken met ons gevoel. Want als we ons lichamelijk gevoel begrijpen kunnen we vanzelf de link leggen met ons geestelijk gevoelsleven. Op die manier leren we beter omgaan met pijn en stress en zouden we zelfs in staat kunnen zijn om de oorzaak van klachten te vinden en weg te nemen. Lees hoe dat in de praktijk werkt bij Haptotherapie.

Frans Veldman

De grondlegger van de Haptonomie is Frans Veldman. In de jaren vijftig ontwikkelde hij deze therapie in reactie op de verarming van het gevoelsleven van de mensen in de westerse maatschappij. In de oorlogstijd had Veldman gezien hoe mensen hun gevoel uitschakelden, maar tegelijkertijd ook hoe groot onderlinge verbondenheid kon zijn. Veldman realiseerde zich het belang van onderlinge affectiviteit en de centrale rol van het gevoelsleven. Hij maakte er zijn levenswerk van deze cohesie te beschrijven en te onderwijzen.